Δεν είναι τυχαίο ότι οι Hekátē διάλεξαν για όνομά τους αυτό της αρχαίας θεάς Εκάτης, που σχετίζεται με τον υπόκοσμο, την μαγεία, τη νύχτα και τα σταυροδρόμια. Οι Hekátē είναι τέσσερις γυναίκες με διαφορετικές διαδρομές, που το 2018 τις οδήγησαν στο ίδιο σταυροδρόμι, στην αιώνια νύχτα της Αθήνας. Η μουσική τους είναι πολυαναφορική, ένα εκρηκτικό μείγμα από τα μαγικά τους φίλτρα. Το βαρύ, μελωδικό μπάσο θεμελιώνει τις βάσεις του ήχου τους στο post-punk. Τα τύμπανα τον εκτροχιάζουν όπου χρειάζεται δημιουργικά. Τα πλήκτρα, πιο πολύ ηλεκτρικά παρά ηλεκτρονικά, ακούγονται καθαρά και γέρνουν άλλοτε προς ένα έξυπνο New Wave και άλλοτε κλείνουν το μάτι στο garage, ενώ τα φωνητικά θυμίζουν οργισμένη, έμμετρη απαγγελία που ακροπατά στις μελωδίες. Ως αποτέλεσμα, τα οκτώ τραγούδια του πρώτου δίσκου τους κινούνται σε ένα φάσμα που ξεκινά από μελαγχολικούς αστικούς ύμνους και καταλήγει σε αγχωτικές και ιλιγγιώδεις καταδιώξεις, όλα δεμένα κάτω από μια τελετουργική ατμόσφαιρα. Ο τίτλος του δίσκου, Μέρες Οργής, είναι μετάφραση του μεσαιωνικού ύμνου “Dies Irae”, όπου ο υμνογράφος προειδοποιεί για την οργή του Θεού, που θα πέσει στα κεφάλια των αμαρτωλών στη Δευτέρα Παρουσία. Οι Hekátē, μέσα από τους στίχους τους, στρέφουν την οργή τους προς τον Θεό, προς τους ανθρώπους που Τον φτιάξανε και τον ασφυκτικό κόσμο που εκείνοι συντηρούν. Ξεκινά σα κραυγή αγωνίας για να κορυφωθεί σε πολεμική ιαχή! Η ιαχή των Hekátē είναι η φωνή μιας γενιάς χειραφετημένων γυναικών σε κίνηση. Η εμφάνισή τους στη σκηνή είναι μια αναπόφευκτη και ευτυχής συγκυρία, μιας και υπάρχει μικρό προηγούμενο στην ελληνόφωνη δισκογραφία. Απότοκο της δικής τους χειραφέτησης και πολλών άλλων γυναικών πριν από αυτές. Ως πολιτικά υποκείμενα, οι Hekátē δεν μπορούν παρά να αντανακλούν την έμφυλη ταυτότητά τους στη μουσική τους. Μία ταυτότητα που είτε επί σκηνής ή δισκογραφικά, είτε εκεί έξω, στη ζούγκλα πολλών ταχυτήτων της ελληνικής κοινωνίας, γεννά από αμηχανία μέχρι έχθρα, γιατί εξ ορισμού εμποδίζεται από στεγανά και δυσδιάκριτα προνόμια. Σε όποιον, λοιπόν, δεν θέλει να καταλάβει, εξηγούνται ορθά κοφτά στο κομμάτι μανιφέστο “Soapbox”, λέγοντας «Νομίζεις ότι με βλέπεις; Σκατά βλέπεις!». Μην αποθαρρύνεστε όμως. Οι Μέρες Οργής δεν είναι μια στεγνή, ακατάληπτη διακήρυξη ιδεών. Είναι ένας βαθιά ποιητικός, ατμοσφαιρικός δίσκος, ποτισμένος με μελαγχολικές μελωδίες που ξέρουν να πατάνε το γκάζι για να σε κουβαλήσουν μέχρι την αντίπερα όχθη. It’s not surprising that Hekátē chose their name after the ancient Greek goddess Hekate, the deity of the underworld, witchcraft, nighttime and crossroads. Hekátē are four women coming from different paths, all of which converged in the Spring of 2018, and met at the great crossroad of Athens’ eternal night. Their music is multi-referential, an explosive mix of their magic potions. The heavy, melodic bass establishes the base of their post-punk sound. The drums derail it where necessary. The synths, more electric than electronic, can be heard distinctly, at times leaning towards a smarter New Wave but also giving a wink at garage rock. The vocals sound like an enraged, rhythmic recital tightroping along the melody. As a result, their eight tracks move along a scale, starting with melancholic, urban hymns and ending in anxious, frenzied chases, all tied together with a ceremonial atmosphere. The record title, Days of Wrath, is a translation of the Medieval hymn “Dies Irae,” which warns of God’s wrath, which will come down on the people during the Second Coming. Through their lyrics, Hekátē turn their wrath towards God, the people who created Him and the constricting world those people sustain. It starts out like a cry for help and climaxes into a war cry. Hekátē’s war cry is the voice of a generation of emancipated women in motion. With few similar examples across the Greek scene, it comes as the result of their own liberation and of the many who came before them, paving the way. As political beings, Hekátē cannot but reflect their own gender identity in their music. An identity that—whether on stage or on record, or out there in the high-speed jungle of Greek society—expresses emotions from discomfort to aggression, as it is by definition obstructed by outdated and invisible privileges. For those who don’t wish to understand, they explain it, cut and dry, with their track-manifesto “Soapbox,” reminding them: “You think you see me? Well, you see shit!” However, do not be disheartened. Days of Wrath is not some wooden, incomprehensible declaration of ideas. It is a deeply poetic, atmospheric record, doused in cloudy melodies that know when to hit the gas to carry the listener to the other side. (La Vida Es Un Mus Records/2020)